Jedną z metod badania twardości stali jest test Rockwella. Pomiar twardości polega na badaniu odkształceń powstałych na skutek wciskania w badany materiał wgłębnika. Twardość Rockwella wyznacza się na podstawie głębokości odcisku uzyskanego podczas trwania dwustopniowego testu. Wynik pomiaru odczytuje się w jednostkach twardości HR, do którego dochodzi skala. Dla narzędzi ręcznych najczęściej stosuje się skale B i C. Skala C służy do określania twardości stopów żelaza, natomiast skala B do określania twardości stopów aluminium, miedzi, mosiądzu i innych miękkich stali. Wysoka twardość dla narzędzi ręcznych waha się pomiędzy 55 a 60 HRC.
Szczegółowy opis sposobu wykonania pomiaru metodą Rockwell’a opisuje Polska Norma PN-EN ISO 6508.
Warto wiedzieć
Jakość narzędzi ręcznych wynika ze składu chemicznego stali i zastosowanego procesu obróbki termicznej. Dobrze dobrane i wykorzystane technologie pozwalają zwiększyć twardość i tym samym trwałość narzędzi. Jedną z takich technologii jest hartowanie. Polega ono na wygrzaniu materiału a następnie szybkim schłodzeniu np. z pomocą prądu elektrycznego (hartowanie indukcyjne) lub ognia (hartowanie płomieniowe). Tak prowadzony proces powoduje zmianę właściwości fizykochemicznych stali m.in. twardości, granicy plastyczności i odporności. Zgodnie z właściwościami fizykochemicznymi stopów stali, wraz ze wzrostem twardości spada odporność na pękanie i kruszenie. Dlatego najczęściej hartowaniu podlega warstwa powierzchniowa roboczej części danego narzędzia.
Przykładem narzędzia, którego krawędzie tnące są narażone na szybkie zużycie są szczypce.
Dobrej jakości produkty posiadają krawędzie ze stali hartowanej dodatkowo poddanej procesowi hartowania indukcyjnego, tak jak rodzina szczypiec Högert Technik do której zaliczamy:
